ผมรู้สึกผิดและ "ปฏิเสธตัวเองอย่างรุนแรง" คือ รับไม่ได้กับตัวตนภาคมืด สิ่งที่ตนเองเป็นอยู่นั้น แล้วมันก็ "หายไปเลย" ฉับพลัน เป็นไปได้อย่างไร? พอความรู้สึกผิดและปฏิเสธอย่างรุนแรงนั้นเกิดขึ้น ผมก็หายไปจากอาการนั้น แล้วก็ไม่มีความรู้สึกเชิงกามอะไรกับใครอีกเลย ผมใสซื่อมากจนแทบเอ๋อ วันๆ มีความสุขและผ่องใสมาก ยิ้มและหัวเราะได้ตลอดเวลา จนใครๆ ก็มองว่า "ติงต้อง" ทว่า มันทำให้สมองผมปลอดโปร่ง และเรียนได้ดีมากๆ จากเด็กที่ไม่มีใครรู้จักเลย ภายในแค่ไม่กี่ปี ผมทยานขึ้นไปจนกลายเป็นอันดับหนึ่งของจังหวัดและกำลังจะไต่ทยานขึ้นไปอีกเรื่อยๆ ซึ่งผมคิดว่าอาจเป็นผลมาจากสิ่งที่เกิดขึ้นในครั้งนั้น สิ่งที่เกิดขึ้นกับผมนี้ ถ้าไปเกิดกับพระบางรูปที่ "อยากเป็นอรหันต์" จนเนื้อเต้น ก็อาจวิ่งโร่ไปโฆษณาว่า "ฉันอรหันต์แล้ว ชาตินี้ชาติสุดท้ายแล้ว ฉันนิพพานแน่ๆ เป็นอรหันต์แล้วทำอะไรก็ไม่ผิด เพราะไม่มีเจตนา" แต่ผมไม่เป็นเช่นนั้น ยังคงใช้ชีวิตอย่างปุถุชนปกติ ผ่านชีวิตมาเรื่อยๆ สุขบ้าง, ทุกข์บ้าง (เพิ่งมาได้รับความรู้สึกทุกข์อีกครั้งตอนเริ่มเรียนมหาวิทยาลัย) จนถึงปัจจุบันนี้ แล้วก็ได้รู้จักเพื่อนในทางเน็ตฯ เขาเล่าว่าแฟนเขาถูกผีข่มขืน? แล้วก็ไปเล่าให้คนอื่นๆ ในเน็ตฟังด้วย ใครๆ รู้เข้าก็มองว่าเ็ป็นเรื่องตลกเพ้อเจ้อ แล้วก็มีช่วงหนึ่งเพื่อนในเน็ตคนนี้ ก็ทำท่าเหมือนจะสงสัยว่าผมเป็นคนทำ (ทั้งๆ ที่ผมไม่มีความรู้สึกกับผู้หญิงแล้วแท้ๆ) แล้วผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับแฟนเขาด้วย ทว่า "ตัวตนด้านมืดที่ถูกแบ่งภาคออกไป" มีจริงหรือไม่? ผมไม่ขอสรุปหรือตัดสินใดๆ ทั้งนั้น ส่วนท่านใดได้สัมผัสประสบการณ์แปลกๆ ก็คงทราบเองนะครับว่าอะไรมีจริงหรือไม่มีจริง ส่วนท่านที่ไม่เคยสัมผัสก็จะมองคนเหล่านั้นว่า "บ้า" บ้าง เพ้อเจ้อบ้าง ฯลฯ และที่ฮิตที่สุดคือ "ติดนิมิต" เอาเถอะครับ ผมไม่โทษใคร ไม่ตัดสินใครถูกใครผิดอะไร ทั้งนั้น และผมก็ไม่ทราบว่าจะทำอย่างไร ต้องให้ผมทำอย่างไรหรือครับ? ผมไม่ทราบจริงๆ ถึงแม้ว่าผมจะรู้สึกหรือสัมผัสได้ถึง "ตัวตนภาคมืด" ตัวนั้น ที่กลับมาวนเวียนใกล้ๆ ตัว และขอโทษในความผิดที่ตนได้ก่อไป พยายามจะกลับสู่ร่างสังขารเดิมใหม่ จนถึงขั้นดลจิตดลใจคนรอบตัวผมให้ทำสิ่งต่างๆ ทั้งยังหลอกให้ผมเข้าสู่ภาคมืดสารพัดวิธี อืม มันอาจเป็นการคิดมากไปเอง ปรุงแต่ง หรือ "ติดนิมิต" ก็ได้ครับ!
0 comments:
Post a Comment