เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อครั้งที่ผมยังบวชเป็นสามเณรและมีสามเณรคู่หูอยู่ด้วย วันหนึ่งในช่วงเข้าพรรษาซึ่งเป็นวันที่มีอุบาสก อุบาสีกา ใส่ชุดขาวเข้ามาปฏิบัติสมาธิกันที่วัดด้วย ก็มี "แม่ชีรูปหนึ่ง" เป็นใครก็ไม่รู้ มาจากต่างถิ่นแดนไกล อยู่ๆ ก็เข้ามาร่วมปฏิบัิติ และคุยกับญาติโยมทั้งหลาย เมื่อปฏิบัติไปได้พอควรจึงหยุดพัก แล้วแม่ของผมซึ่งมาปฏิบัติด้วย ก็ได้พูดคุยกับแม่ชีและกล่าวถึงผม แม่ชีจึงอยากคุยด้วย มีคนไปเรียกผมมา ผมจึงค่อยๆ เข้าไป ตอนแรก เห็นแม่ชีนั่งอยู่ มีโยมอยู่รอบๆ ก็ยังไม่เข้าไปใกล้นัก รอดูว่า แม่ีชีจะให้ผมไปนั่งเสมอด้วยกับสีกาทั้งหลายหรือไม่? (ผมเป็นสามเณรห่มเหลืองครับ ตอนนั้น) เพราะคนห้อมล้อมมาก หากแม่ชีหลงตัวเอง ก็อาจทำอย่างนั้น (ตรงนั้นมีที่นั่งสำหรับพระและสามเณรอยู่ใกล้ๆ ซึ่งจะสูงกว่าที่นั่งของโยมและแม่ชีครับ) ปรากฏว่า ไม่มีใครกล้าบอกว่าให้ผมนั่งตรงไหน ในที่สุด แม่ชีก็เชิญให้นั่งที่ที่พระและสามเณรนั่งกัน (โอเค แม่ชีคนนี้ ไม่หลงตัวเองมากไป คุยกันได้) ผมเลยได้สนทนาธรรมกับแม่ชี แม่ชีเล่าว่าปฏิบัติมามากเลย หลายที่ หลายครูบาอาจารย์ แล้วได้นำเอาหนังสือบันทึกการปฏิบัติมาให้ผมดูด้วย หลังจากสนทนาแล้ว ผมจึงบอกแม่ชีว่า "แม่ชีโปรดสัตว์ได้แล้ว" แม่ชีว่า ยังไม่รู้ว่าตัวเองปฏิบัติได้ ไหม ผ่านหรือไม่? ผมเห็นว่าแม่ชีห่มขาวอยู่ ไม่อาจบวชพระได้ ธรรมที่มีพอควรแก่ตน จึงไม่ได้ให้ธรรมมากเกินไปกว่านั้น บอกเพียงว่าแม่ชีโปรดสัตว์ได้แล้ว ทำกิจได้แล้ว ไม่ต้องกังวลเรื่องการปฏิบัตินั่นเอง
ในบันทึกของแม่ชีรูปนั้น เขียนกล่าวถึง การเข้าฌานตามลำดับฌาน ซึ่งก็ไม่ทราบว่าแม่ชีนับอย่างไร ได้เป็นร้อยๆ เลยมังครับ (ถ้าจำไม่ผิด) เข้าและออกฌาน จากฌานหนึ่งไปฌานหนึ่ง ทั้งอนุโลม ปฏิโลม ได้หมด มีความชำนาญมาก เรียกว่า มีวสี ที่มากกว่าใครๆ ที่เราเคยเห็นทีเดียว เพราะปกติ เวลาผมเข้าฌาน ผมไม่ค่อยนับว่าไปถึงไหน ออกไหน ผมจะปล่อยตามธรรมชาติ ไม่ได้จำสภาวะว่า "สภาวะนี้ ถึงฌานที่เท่าไรแล้ว" อะไรแบบนั้น มันก็จะดำเนินไปเอง ลึกลงไปเองเรื่อยๆ (จนผมคิดว่ามีมากกว่า ๑๖ ชั้นครับ) ของแม่ชีเข้าฌาน ๔ (รูปฌาน) ต่อด้วย ฌาน ๘ (อรูปฌาน) ไปแล้วกลับหลายรอบ แต่จะไม่มีเกินกว่านี้ ตรงตามตำราว่าไปตามนั้น แต่ผมคิดว่ามันอาจจะมีทะลุเกินตำราอยู่ ฌานที่เข้าลึกเกินกว่าที่บันทึกไว้ในตำรา คือ มันลึกลงไป ลึกลงไป เรื่อยๆๆ ดิ่งลงไปเองเรื่อยๆ อะไรแบบนั้น จนไม่รู้จะนับชั้น นับลำดับฌานกันอย่างไร ทว่า เอาแค่ ฌาน ๘ นี่ก็พอควรแล้วครับ เลยไม่ได้แนะนำอะไรแม่ชีมาก เพราะแม่ชีก็มีธรรมในตน พอควรแก่ตนแล้ว แม่ชีก็ได้แนะนำผมบ้างเล็กน้อย โดยให้ตำราบันทึกการเดินฌานแก่ผมไว้ด้วย
ในบันทึกของแม่ชีรูปนั้น เขียนกล่าวถึง การเข้าฌานตามลำดับฌาน ซึ่งก็ไม่ทราบว่าแม่ชีนับอย่างไร ได้เป็นร้อยๆ เลยมังครับ (ถ้าจำไม่ผิด) เข้าและออกฌาน จากฌานหนึ่งไปฌานหนึ่ง ทั้งอนุโลม ปฏิโลม ได้หมด มีความชำนาญมาก เรียกว่า มีวสี ที่มากกว่าใครๆ ที่เราเคยเห็นทีเดียว เพราะปกติ เวลาผมเข้าฌาน ผมไม่ค่อยนับว่าไปถึงไหน ออกไหน ผมจะปล่อยตามธรรมชาติ ไม่ได้จำสภาวะว่า "สภาวะนี้ ถึงฌานที่เท่าไรแล้ว" อะไรแบบนั้น มันก็จะดำเนินไปเอง ลึกลงไปเองเรื่อยๆ (จนผมคิดว่ามีมากกว่า ๑๖ ชั้นครับ) ของแม่ชีเข้าฌาน ๔ (รูปฌาน) ต่อด้วย ฌาน ๘ (อรูปฌาน) ไปแล้วกลับหลายรอบ แต่จะไม่มีเกินกว่านี้ ตรงตามตำราว่าไปตามนั้น แต่ผมคิดว่ามันอาจจะมีทะลุเกินตำราอยู่ ฌานที่เข้าลึกเกินกว่าที่บันทึกไว้ในตำรา คือ มันลึกลงไป ลึกลงไป เรื่อยๆๆ ดิ่งลงไปเองเรื่อยๆ อะไรแบบนั้น จนไม่รู้จะนับชั้น นับลำดับฌานกันอย่างไร ทว่า เอาแค่ ฌาน ๘ นี่ก็พอควรแล้วครับ เลยไม่ได้แนะนำอะไรแม่ชีมาก เพราะแม่ชีก็มีธรรมในตน พอควรแก่ตนแล้ว แม่ชีก็ได้แนะนำผมบ้างเล็กน้อย โดยให้ตำราบันทึกการเดินฌานแก่ผมไว้ด้วย
